သုတကျော် (NSS) - ဩဂုတ် ၁၅

AA ၏ထိန်းချုပ်မှုအောက်တွင်ကျရောက်နေသည့် ပလက်ဝမြို့မှဒေသခံများမှာ စိတ်မလုံခြုံမှုနှင့်အတူ လူမှုရေး၊ စီးပွားရေးတို့တွင် နိမ့်ကျမှုများ ဖြစ်ပေါ်နေသည်။ ထို့ပြင် အထိတ်ထိတ်အလန့်လန့်နေရဆဲဖြစ်ပြီး စစ်၏အကျိုးသက်ရောက်မှုကိုလည်း ကြုံတွေ့နေရသည်ဖြစ်ရာ အဆိုပါအခြေအနေများနှင့်ပတ်သက်၍ NSS ဂျာနယ်က ပလက်ဝမြို့ မှတိမ်းရှောင်လာခဲ့သူတစ်ဦးထံ ဆက်သွယ်မေးမြန်းထားသည်များကို ကောက်နုတ် ဖော်ပြအပ်ပါသည်။

မေး - ပလက်ဝကို AA ဝင်ပြီးတဲ့နောက်မှာ ဘယ်လို အခက်အခဲတွေ ကြုံနေကြရပါသလဲ။ 

ဖြေ - ဝင်ပြီးကတည်းက ကျွန်တော်တို့ပြေးရတာပဲ။ အခုက ပလက်ဝမှာက AA က အုပ်ချုပ်မှု စတင်ထားတယ်။ ဗမာတချို့နဲ့ တိုင်းရင်းသားတွေ အတော်များများကတော့ အနေအစားကျပ်တယ်ပေါ့ဗျာ။ နောက်ပြီးတော့ သွားရ၊ လာရလည်း တအားခက်ခဲသွားတယ်။ အရင်တုန်းက ရေကြောင်းရော၊ ကုန်းကြောင်းရော သွားလို့ရတယ်။ အခု လွယ် လွယ်ကူကူ သွားလို့မရ တော့ဘူး။ AA နဲ့ ပိုင်ရာဆိုင်ရာတွေကတော့ သွားလို့ ရတယ်။ 

မေး - ကျပ်တယ်ဆိုတာက စီးပွားရေးအရ ဘယ်လို ကျပ်တည်းသွားပါသလဲ။ 

ဖြေ - စီးပွားရေးကျပ်သွားတယ်။ ကျပ်သွားတယ်ဆိုတာက စစ်တွေလမ်းကြောင်းကလာဖို့လည်း မရှိတော့ဘူး။ ပြည်ပ လမ်းကြောင်းကလာဖို့လည်း မရှိတော့ဘူး။ အရင်တုန်းကတော့ အဲဒီလမ်းကြောင်းတွေပိတ်ရင် ဆောဘက်က လာတာ လည်းရှိတယ်။ အဲဒီလမ်းကြောင်း တွေက လုံးဝပိတ်သွားတယ်။ အခုကတော့ အိန္ဒိယ လမ်းကြောင်းပဲရှိမယ်။

မေး - AA မဝင်ခင်က ပလက်ဝမြို့ စီးပွားရေးဟာ ဘယ်လိုရှိပါသလဲ။ 

ဖြေ - သူတို့မလာခင်က စီးပွားရေးက အဆင်ပြေတယ်။ အဆင်ပြေတယ်ဆိုတာက တစ်မြို့လုံးနီးပါးက ဝန်ထမ်း များတယ်။ တစ်အိမ်မှာ တစ်ယောက်လောက်က ဝန်ထမ်းရှိတယ်။ ဝန်ထမ်းရဲ့ငွေနဲ့ လည်တာပေါ့။ အဆင်ပြေတယ်။ အတော်များများကို အဆင်ပြေကြတယ်။ ရန်ကုန်မှာ အခုတက်တဲ့ဈေးနှုန်းက ဒီမှာအရင်ကတည်းက အဲဒီဈေးနှုန်း တွေရှိ နေတာ။ လက်လုပ်လက်စားလည်း ဒါပဲစားတယ်။ ကျန်တဲ့ ချမ်းသာသူလည်း ဒါပဲဆိုတော့ မျှတတယ်လို့ ပြောလို့ရတယ်။ 

မေး - တိုက်ပွဲမဖြစ်ခင် လူမှုရေးအခြေအနေတွေက ဘယ်လိုရှိပါသလဲ။ 

ဖြေ - တိုက်ပွဲမဖြစ်ခင်ကတော့ တော်တော်ကြီးကို အဆင်ပြေတယ်။ သွားရလာရ အဆင်ပြေတယ်။ တပ်ကတော့ ကားလမ်းပိတ်ထားတာရှိတယ်။ ရေလမ်းတော့လွှတ်ပေးထားတယ်။ ရေလမ်းလွှတ်ပေးထား တယ်ဆိုတော့ တစ်မျိုးတော့ သွားရလာရအဆင်ပြေတာပေါ့။ ကျန်းမာရေးကိစ္စ ဘာညာဆိုလည်း ချက်ချင်းသွားလို့ရတယ်။ စီးပွားရေးအခြေအနေက ခုနကပြောသလို ကောင်းတယ်လို့ပြောလို့ရတယ်။ 

မေး - ကျန်းမာရေးနဲ့ပတ်သက်လို့ ဆေးကုသဖို့က ဘယ်လိုအခက်အခဲတွေ ရှိနေပါသလဲ။ 

ဖြေ - လူမျိုးရေးမှာတော့ ဗမာဆိုရင် ဗမာစကား ပြောရင် လက်မခံတဲ့အနေအထားရှိတယ်။ ဗမာစ ကားပြောရင် သိပ်မကြိုက်ဘူး။ လူမှုရေးကျတော့ ဆေးရုံဆိုရင် ဆရာဝန်မရှိတော့ဘူး။ ဆရာဝန်မရှိတော့ နာ့စ်တွေနဲ့ Run နေရတယ်။ သူတို့ဘက်က CDM ဆရာဝန်တစ်ယောက်ရှိမယ်။ နောက်ပြီးတော့ တပ်ကဖမ်းထားလို့ရထားတဲ့ ဆရာဝန်တစ်ယောက်ရှိ မယ်။ အဲဒါနဲ့ Run နေတယ်။ အရင်တုန်းက ကျွန်တော်တို့ အောက်ဆီဂျင်လိုတယ်ဆိုရင် မြို့မှာ လွယ်လွယ်ကူ ကူရတယ်ဗျာ။ အခုဆိုရင် ရဖို့အဆင်မပြေဘူး။ ဆီအ ဆင်မပြေဘူး။ မီးက ညနေ ၆ နာရီကနေ ၁၁ နာရီအ ထိပဲရတော့ ကိုယ့်မီးစက်နဲ့ကိုယ် Run ရတယ်။ အခု ဆီမရှိတော့ Run မရဘူးပေါ့။ ပြဿနာက အဲဒီလိုရှိ တယ်ဗျ။ 

မေး - သူတို့အုပ်ချုပ်နေတဲ့ပုံစံက အဆင်ပြေရဲ့လား ခင်ဗျာ။ 

ဖြေ - အဆင်ပြေသလားဆိုရင် အားလုံးကြီးတော့ အဆင်မပြေဘူး။ အခုဆိုရင် ဆိုင်တွေကို အခွန် ကောက်တယ်ဗျာ။ ဘယ်လိုပြောရမလဲ မြေခွန်တို့ အိမ်ခွန်တို့လာမယ်ဆိုတော့ အားလုံးကျပ်တည်းနေချိန် အဲဒီလိုကြီးကျတော့ အဆင်မ ပြေဘူးလေ။ နောက်ပြီးတော့ ဟိုနေရာ ဈေးမရောင်းရဘူး၊ ဒီနေရာ ဈေးမရောင်းရဘူးနဲ့ ကန့်သတ်ချက်တွေ ရှိလာတယ်။ အခက်အခဲက အမျိုးမျိုးပါ။ အဓိကတော့ စားဝတ်နေ ရေးကျပ်တည်းလာတာ။ ဈေးရောင်းတဲ့သူက ဈေးမရောင်းရရင် စားဝတ်နေရေးကျပ်တည်းလာတာပဲလေ။ 

မေး - အခွန်ကောက်တယ်ဆိုတဲ့ကိစ္စမှာ အခွန်က ဘယ်လိုပုံစံနဲ့ ကောက်နေပါသလဲဗျ။ 

ဖြေ - အခွန်က  ဖုန်းဆိုင်တို့၊ အီလက်ထရွန်းနစ်ဆိုင်တို့၊ ဆေးဆိုင်တို့ဆို ငါးသိန်းဗျ။ ငါးသိန်းဆိုတာက တချို့ကျရင် ခွဲသွင်းပေါ့။ သုံးသိန်းအရင်သွင်းပေါ့။ တချို့ ဆိုင်သေးသေးလေးတွေကျတော့ သုံးသောင်း၊ ငါးသောင်းအစားစားပေါ့။ ငါးသိန်းဆိုတာက နှစ်စဉ်ကြေးအဖြစ်ကောက်နေတာပါ။ ဈေးကောက်ကောက် သလိုကောက်တာက လစဉ်ကြေးပေါ့။ 

မေး - ခုနက အစ်ကိုပြောတဲ့အထဲ ဗမာစကားပြောရင် မရဘူးဆိုတော့ ဘယ်ဘာသာစကားကို ပြောစေချင် တာလဲ။ 

ဖြေ - အဓိကတော့ သူတို့က ရခိုင်စကားကိုပဲပြော စေချင်တာ။ ချင်းပြည်နယ်ဆိုပေမယ့် ရခိုင်နဲ့ပိုနီးတာကိုး။ မြို့ပေါ်မှာ များတာက ရခိုင်ကပိုများတော့ မြို့စကားကလည်း ရခိုင်စကားဖြစ်သွားတာ။ တွင်တွင် ကျယ်ကျယ်သုံး ကြတယ်။ ချင်းဆို ပေမယ့် ဒီဘက်မှာ ခမီလူမျိုးများတယ်။ 

မေး - ခမီလူမျိုးတွေ ကျတော့ကော အဆင်ပြေလား။ သူတို့ကိုဖိနှိပ်တာတွေ ရှိလား။ 

ဖြေ - ရှိတယ်ဗျ။ ဒီလိုမျိုးပေါ့။ ဗမာစကားတောင် မပြေဘူးဆိုတော့ ခမီလူမျိုးက ပိုဆိုးတာပေါ့။ ပလက်ဝမှာ ရိက္ခာ ရပ်ကွက်ဆိုတာရှိတယ်ဗျ။ ခမီတွေချည်းပဲနေတာပေါ့။ တော်တော်များများက မရှိကြတော့ဘူး။ သူတို့ (AA) ဝင်တည်း ကပြေးကြတာ။ သူတို့ရည်မှန်းချက်က သူတို့အဲဒီနေရာမှာပဲနေမယ်ဆိုပြီး မရွှေ့ဘူး။ သွားကြမယ်ဆိုပြီးပြောတော့ သူတို့ လာရင်လည်း ခမီအုပ်ချုပ်မှုထားမှာပေါ့။ AA ဝင်လာတော့ အခြေအနေက မကောင်းတော့ဘူး။ ဖိနှိပ်တာတွေရှိလာ တယ်။ နီးစပ်ရာ ခမီလူကြီးခန့်တာရှိပေမယ့် တော်တော်များများက ပြေးကြပြီ။ မရှိကြတော့ဘူး။ 

မေး - AA က တစ်အိမ်တစ်ယောက် စစ်ထဲလိုက် ရမယ်ဆိုပြီး ခေါ်တယ်ပြောပါတယ်။ အစ်ကိုတို့ကော ကြားမိပါသလား။ 

ဖြေ - ပလက်ဝမြို့ပေါ်မှာတော့ အသံပဲကြားသေးတယ်။ နယ်တွေမှာတော့ ခေါ်နေပြီ။ အခုမိန်းကလေး သုံးယောက်ရှိ တယ်ဆိုရင်လည်း တစ်ယောက်ဝင်ရ မယ်။ အဲဒီမိန်းကလေးက စစ်တော့မတိုက်ရဘူး။ အုပ်ချုပ်မှုကိစ္စ လုပ်ရမယ်ပေါ့။ ကျောက်တော်မှာတော့ တော်တော် Hot ဖြစ်နေတယ်။ 

မေး - ဒါကို ဒေသခံတွေကော လက်ခံကြပါသလား။ 

ဖြေ - ဒေသခံတွေတော်တော်များများက လက်မခံ ကြဘူးလေဗျာ။ စီးပွားရေး တအားကျပ်နေတဲ့ကိစ္စ ကြီးဗျာ။ သုံးယောက်ရှိ သုံးယောက်လုံးကအလုပ် ထွက်လုပ်မှ အဆင်ပြေမယ့်အနေအထားလေ။ တစ်ယောက်ကဝင်ဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ်အဆင်ပြေမှာလဲ။ 

မေး - ခုနက မေးခဲ့တဲ့ဟာကို ခြုံငုံမိအောင် ထပ်မေး တာပါခင်ဗျာ။ ပလက်ဝမြို့အခြေအနေဟာ အရင်အ ခြေအနေနဲ့နှိုင်း ယှဉ်ဘယ်ဆို ဘယ်လောက်အထိ နိမ့် ကျသွားပါသလဲ။ 

ဖြေ - အခုဆို ကျွန်တော်တို့ရပ်ကွက်ဆို လူမရှိဘူး။ အရင်ဆို အရမ်းစည်ကားခဲ့တာ။ မနက်ဆို ကလေး ကျောင်းသွားတာနဲ့ နယ်ကဈေးလာဝယ်တာနဲ့ စည် ကားတာ။ အခုဆို တော်တော်လေးရှားသွားတယ်။ မနက် (၁၀)နာရီဆိုရင် ဈေးတွေ သိမ်းရပြီ။ မနက်အစော (၅) နာရီ၊ (၆) နာရီ ဆိုင်စဖွင့်တယ် (၁၀) နာရီ ဆိုဈေးသိမ်းရပြီ။ ပြီးတော့ နည်းနည်းလေး အခြေအ နေကောင်းတယ်ဆိုရင် (၃) နာရီ၊ (၄) နာရီလောက် ပြန်ဖွင့် (၅) နာရီဆိုသိမ်းရတော့ လူကမရှိသလောက်ပဲ။ အဲဒီလိုဖြစ်သွားတယ်။ စားဝတ်နေရေးလည်း တအား ကျပ်တည်းလာတယ်။ အရင်က ဝန်ထမ်းလုပ်တဲ့လူတွေဆို အခု အိန္ဒိယသွားပြီး ရှိတာလေးထုခွဲရောင်းချ ပြီးတော့ ရခိုင်ဘက်ကိုကုန်တက်ရောင်းပေါ့။ ကျပ်တည်းတာတော့ အကုန်ကျပ် တည်းတာပေါ့။ 

မေး - AA အုပ်ချုပ်တာမှာ လိုအပ်ချက်တွေ အများ ကြီးရှိနေတယ်လို့ မြင်ရပါသလား။ 

ဖြေ - လိုအပ်တာတွေ အများကြီးရှိတယ်ဗျ။ ထွေအုပ်တို့ကကျတော့ အထိုင်ကျနေပြီးသားလေ။ သူတို့မှာတော့ လိုအပ်ချက်တွေအများကြီးရှိတယ်။ ဆိုတာက ဘယ်လိုပြောရမလဲ မရခင်တုန်းကတော့ တည်ငြိမ် အောင်လုပ်ပေးမယ်၊ ဖွံ့ဖြိုးအောင်လုပ်ပေးမယ် အများကြီးပြောတာပေါ့။ အခု ရလည်းရပြီးရော လက်ထဲသေနတ်ရောက်ရင် လူကတစ်မျိုး ပြောင်းသွားတယ် ဆိုတဲ့သဘောကြီး မြင်နေရတယ်။ ဥပမာတစ်ခုဗျာ အခု သူတို့တိုက်ပြီးလို့ ဝင်လာတယ်ဗျာ။ မြို့သိမ်း ကို သိမ်းပြီးသွားပြီဗျာ။ တပ်လည်းမရှိတော့ဘူး။ သူတို့ အမျိုးသမီးတွေလာကြတယ်ဗျာ။ သူတို့အတွက် အုပ် ချုပ်ရေး လုပ်မယ့်အဖွဲ့တွေကို ချန်ထားခဲ့တာရှိတယ်။ အိမ်ထောင်သည်အမျိုးသမီးတွေလာကြတော့ ဘယ်လိုဖြစ်စေချင်သလဲဆို တော့ ဘယ်လိုပဲလာလာဗျာ သူတို့ယောကျာ်းတွေဆီ သွားပေါ့။ အဲဒီလိုမဟုတ်ဘူး။ သပြေခက်နဲ့ ကြိုစေချင်တာတို့ အဲဒီလိုတွေဖြစ်လာတာ။ မြို့ကလူတွေက အမြင်မကြည်တော့ဘူး။ အောင်ပွဲရ တာဗျာ။ ယောကျာ်းတွေကို ကြိုရင်ကြိုမှာ ပေါ့။ မိန်းမတွေကို ကြိုရမလား။ မြို့ခံလူထုရပ်ကွက်က အခုထိ ထမင်းချက်ကျွေးရတယ်။အလှည့်ကျပေါ့။ လူ ၂၀ဝ၊ ၃၀ဝ စာပေါ့ဗျာ။ ရပ်ကွက် အလှည့်ကျပေါ့။ 

မေး - သူတို့အုပ်ချုပ်တာမှာ လွဲနေတာတချို့ကို ဥပမာအနေနဲ့ ပြောလို့ရမလား။ 

ဖြေ - ကျွန်တော်တို့ အခု သင်္ကြန်တုန်းကဟာ ဥပမာ ပေးချင်တယ်။ သင်္ကြန်တုန်းကဆို ပြည်သူတွေ အပြင် မထွက်ရဘူး။ သီချင်းမဖွင့်ရဘူး။ အရင်တုန်းကဆို သင်္ကြန်ကို ပြည်မလောက်မဟုတ်ပေမယ့် မြို့အတိုင်း အတာနဲ့ တော်တော်ပျော်ဖို့ ကောင်းတယ်။ မဏ္ဍပ်ကြီး မဆောက်ပေမယ့် အိမ်တိုင်းသီချင်းဖွင့်ပြီး ကကြတယ်။ ကလေးတွေလည်း ပျော်ကြတယ် ပေါ့ဗျာ။ အဲဒီဟာကို သင်္ကြန်မှာဘာလုပ်သလဲဆိုတော့ အပြင်မ ထွက်ရဘူး။ သီချင်းမဖွင့်ရဘူး။ သူတို့အမိန့်နော်။ သူတို့ အမိန့်ထုတ်တယ်။ ထုတ်ပြီးတော့ သိမ်းထားတဲ့ ကားတွေပေါ် ဘောက်တွေတင်ပြီး လိုက်ကနေကြတာ။ ညဘက်သီချင်း မဖွင့်ရဘူး။ လူစုလူဝေးမလုပ်ရဘူး။ သူတို့ပြောတယ်ဗျာ။ ကျွန်တော်တို့မြို့မှာဆိုရင် သုံးထပ်ဆို အမြင့်ဆုံးပဲ။ သုံးထပ်က စည်ပင်ရုံးရှိတယ်။ အဲဒီရုံးပေါ်မှာ ပျော်ပွဲစားလုပ်တယ်။ သူတို့က လုပ်တာနော်။ ပြည်သူတွေကိုမလုပ်ခိုင်းဘူး။ လုပ်ပြီး တော့ ပြည်သူ့မေတ္တာစူးတာပဲလား မသိဘူး။ အရက်မူးပြီးတော့ တစ်ယောက်ကျပြီး လစ်(ဆုံး)သွားရော။ ရခိုင် သားတစ်ယောက်ပြောတာရှိတယ်။ Fair ဖြစ်တဲ့ တစ် ယောက်ပေါ့။ ဘာမှမထူးပါဘူးကွာတဲ့ တပ်ကဆိုရင် ဆဲတာက ဗမာလို ဆဲတယ်။ ရခိုင်ကဆိုရင် ရခိုင်လို ဆဲတယ် ခ -ိုးသားချေလို့ ဆဲတာ အဲဒါပဲ ကွာသွား တယ်။ ဘာမှ မထူးဘူးတဲ့။ 

မေး - လူမျိုးရေးမှိုင်းတိုက်တယ်ဆိုတဲ့စကားလုံးကို အခုနောက်ပိုင်း ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် ကြားလာရပါတယ်။ ဘယ်လို လုပ်နေကြပါသလဲ။ ကိုယ်တိုင်ကော ကြုံခဲ့ရပါသလား။ 

ဖြေ - တွေ့ရတယ်။ ဟိုအရင်တည်းကဗျ။ ပလက်ဝ မှာ ရခိုင်သား ၅ ယောက်ရှိတယ်ဆိုရင် ၄ ယောက်က AA ပဲ။ တစ်ယောက်က ကြားနေပေါ့။ ထွန်းမြတ်နိုင် တက်တည်းက ဗမာလူမျိုးရေးဝါဒနဲ့တက်လာတာလေ။ ဗမာတွေက ကျွန်ပြုထားတယ်ဆိုတဲ့ဟာပေါ့။ အဲဒါက တော်တော်ဆိုးတယ်ဗျ။ ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းတွေ ကြားမှာ၊ အပေါင်း အသင်းတွေကြားမှာ တချို့လူမျိုးရေး Strong ဖြစ်တယ်ဆိုရင် ကျွန်တော် တို့နဲ့ စကားပြောလို့အဆင်မပြေတော့ဘူး။ အဲဒီ ကိစ္စ တစ်ခုတည်းနဲ့တက်လာတော့ ကျန်တဲ့နေရာတွေမှာ နည်းနည်းလေး ထိရှမှုတွေ ရှိလာတာပေါ့။ 

မေး - မြို့မှာနေတဲ့သူတွေအတွက် စိတ်ချလက်ချကော နေနိုင်ကြပါရဲ့လားခင်ဗျာ။ ကြောက်နေလန့် နေရတာကော ရှိလား။ 

ဖြေ - ရှိတာပေါ့ဗျာ။ အမြဲတမ်းကြောက်နေရတာ။ အပေါ်ကဟာတစ်မျိုး အောက်ကဟာတစ်မျိုး ကြောက်နေရတာ။ ညဘက်ဆိုရင် ဝုန်း ဝုန်း ဝုန်း အသံကြားရင် တောင် ဗုံးခိုကျင်းထဲပြေးဝင်ကြတဲ့အဖွဲ့တွေ ဖြစ်နေ တာ။ ကလေးတွေရော လူကြီးတွေရော စိတ်ပိုင်းဆိုင် ရာက အဲဒီလိုဖြစ်နေတာ။ 

မေး - မြို့မှာ လူဦးရေက ဘယ်လောက်ကျန်ပါသေးလဲ။ 

ဖြေ - အခုက တော်တော်နည်းသွားပြီဗျ။ လေးဆယ် ရာခိုင်နှုန်းလောက်ပဲကျန်တော့မယ်။ ကျွန်တော်တို့ ရပ်ကွက် ဆိုရင်တော့ မရှိသလောက်ပဲ။ 

မေး - ပလက်ဝကိုလာဖို့က ဘယ်လိုလမ်းကြောင်း တွေပဲ ရပါတော့လဲ။ 

ဖြေ - အိန္ဒိယဘက်ကပတ်လာရင် တစ်ကြောင်းရ မယ်ဗျာ။ ကျောက်ဖြူဘက်က တစ်လမ်းရှိမယ်။ စစ် တွေကလာရင် တအားကျပ်မယ်။ ကျွန်တော်တို့ဆို (ပလက်ဝက) လမ်းလျှောက်ပြီးပြေးရတာ။ ကလေးတွေရော သက်ကြီးရွယ်အိုတွေ ရောပါတယ်။ လမ်းမလျှောက်နိုင်ရင် ထမ်းပြီးပြေးရတာ။ တောလမ်းက ပြေးရတာ။ ကျောက်ဖြူကနေ မင်းပြား၊ မြေပုံကို စက် လှေစီးရမယ် အဲဒီကနေ ကျောက်တော်ပြန်ဆင်းပေါ့။ အခု ကျောက်တော်ကနေ လိုင်းဘုတ်ကတော့ နေ့တိုင်း ရှိတယ်ပြောတယ်။ ကျောက်တော်ကနေ ပလက်ဝကို လိုင်းဘုတ်နဲ့သွား။ လမ်းကတော့ ငွေခင်းပြီးသွား ရတဲ့လမ်းဖြစ်သွား တယ်။ ဖြတ်ရတဲ့ဂိတ်တွေက အများကြီးပေါ့။ 

မေး - အစ်ကို ပလက်ဝကနေ ဘာကြောင့်ရှောင်ခဲ့ ရတာလဲ။ 

ဖြေ - ကျွန်တော်တို့ဆို သေနတ်သံ၊ ဗုံးသံကို အခုမှ ကြားတာမဟုတ်ဘူး။ စတိုက်ကတည်းကလေ။ ပြည်မမှာ PDF မပေါ်ခင်တည်းက ကျွန်တော်တို့ဆီ တိုက်ပွဲ ဖြစ်နေတာ။ ကလေးတွေလည်း ရင်းနှီးနေပြီ။ တစ်ခု ပြောဖို့ကျန်ခဲ့တာက AA က အရင်တုန်းက သူတို့ ပြည်သူတွေကို တအားကြည့်တယ်။ မြို့ကိုထိခိုက် အောင်မလုပ်ဘူး။ ကျွန်တော်တို့လည်း အဲဒီလိုထင်တာ။ ထင်တော့ဘယ်မှမသွားဘူး ဗုံးကျင်းပဲတူးမယ် ဆိုပြီးနေကြတာ။ စစ်လည်းဖြစ်ရော ဗျူဟာကုန်းတွေ လည်းကျ ပလက်ဝနားရောက်လာတဲ့အထိလည်း ကျွန်တော်တို့နေတုန်းပဲ။ မြို့ကိုမထိခိုက်ဘူးလို့ ထင်တာ။ တပ်နဲ့မြို့နဲ့ ကလည်း အဝေးကြီးလေဗျာ။ တပ် ကိုပဲ သွားတိုက်ပြီပေါ့။ မြို့ခံတွေထင်တာ။ ဖြစ်လည်း ဖြစ်ရော ဟိုဘက်ပစ်လိုက် ဒီဘက်ကပစ်လိုက် မြို့ပေါ်ကျလိုက် နေ့ခင်းကလေးတွေ ဆော့နေရင်းလည်း စည်ပင်ရုံးနားကိုဗုံးကကျလာ တပ်က ပစ်လို့ ပစ်မှန်း မသိ၊ ဟိုကပစ်လို့ပစ်မှန်းမသိပစ်တော့ အခြေအနေ က မကောင်းတော့ဘူးလေ။ ဘယ်အချိန် ကိုယ့်ခေါင်း ပေါ်ကျလာမလဲမသိဘူးဆိုတော့ ပြေးရတာပေါ့ဗျာ။ နောက်တစ်ချက်က သတင်းတွေကြားရတာပေါ့။ လူမျိုးခြားတွေရှိ လားဆိုတဲ့ ပြဿနာပေါ့။ ဝင်လာတာနဲ့ ဂိတ်တွေမှာဆိုရင် မှတ်ပုံတင်မှာ ဗမာပါလားမေးတာ။ သွားလိုက်ရင် ဗမာဆို တော်တော်မျက်နှာငယ်ရတယ်။ ရခိုင်စကားပြောနေရင်တောင် မှတ်ပုံတင်မှာ ဗမာဆိုရင် အဲဒီမှတ်ပုံတင်ပစ်ချတာ။ ဗမာတစ်ကောင် ပါတယ်ဆိုပြီး အဲဒီလိုမျိုး အဆင်မပြေတော့ဘူး။ ကျွန်တော့်ဘက်ကတွေးမယ်ဆို အဆင်မပြေတော့ဘူး။ သူတို့လုပ်တာ၊ မလုပ်တာ အပထား ကျွန်တော့်မှာ မိသားစုရှိတယ်။ ကျွန်တော့်ကလေးတွေရှိတယ်။ အကုန်လုံးရှိတော့ Safe မဖြစ်လို့ ခွာဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တာ။ 

မေး - မြို့ကနေ စစ်ဘေးရှောင်လာခဲ့သူတစ်ယောက် အနေနဲ့ ဘယ်လိုမျိုးဆန္ဒရှိပါသလဲ။ 

ဖြေ - အေးအေးချမ်းချမ်းလေး စီးပွားရေး ပြန်လုပ်စားချင်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ဆို ဒီမှာအရမ်းဒုက္ခ ရောက်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ဆို အဝတ်တစ်ထည် ကိုယ်တစ်ခုနဲ့ပြေးလာရတဲ့ အခြေအနေမျိုးပေါ့။ ပိုက်ဆံလည်း အများကြီး မပါလာ တော့ ဒုက္ခရောက်တယ်။ ကလေးကျောင်းထားဖို့စရိတ်က အစပေါ့ဗျာ။ စစ်ရှောင်ဆိုရင် အစ်ကိုသိတဲ့အတိုင်းပဲ။ ကျွန်တော် လုပ်နေကျစီးပွားရေး မဟုတ်တော့ ဒီမှာလုပ်တဲ့အခါ အလွဲလွဲအချော်ချော်တွေဖြစ် အဲဒီလိုပေါ့ဗျာ။ အဲဒီအခါ ကျတော့ အမြန်ဆုံး အေးချမ်းချင်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ အိမ်လည်းမရှိဘူး။ ဆိုင်လည်းမရှိတော့ဘူး။ အဓိကတော့ အဲဒီနေရာလေးမှာပြန်ပြီး လုပ်စားချင်တယ်။ ကျွန်တော့်နေရာလေးလည်း ဖြစ်တာကိုး။ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်လေး ဖြစ်စေချင်တယ်။